شیوه های درمانی سرطان پستان

شیوه های درمانی زنانی که مبتلا به سرطان پستان هستند، انتخاب های درمانی بسیاری دارند.

این انتخاب ها شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، هورمون درمانی و درمان بیولوژیک است. این موارد در زیر توضیح داده می شوند. بسیاری از زنان بیش از یک نوع درمان دریافت می کنند.
انتخاب درمان اساساً بستگی به مرحلۀ بیماری دارد. روش های مختلف درمانی براساس مرحلۀ بیماری در زیر توضیح داده می شوند.
پزشک نکات مربوط به درمان و نتایج احتمالی هر روش را برایتان توضیح می دهد. مثلاً شاید بخواهید بدانید که یک درمان بخصوص چطور فعالیت های طبیعی شما را تحت تأثیر قرار می دهد. شما و پزشکتان می توانید با همکاری هم آن طرح درمانی را انتخاب کنید که با نیازهای پزشکی شما و معیارهای شخصی شما هماهنگ است.

درمان سرطان یا موضعی و یا فراگیر (سیستمیک) است :
    درمان موضعی : جراحی و پرتودرمانی درمان های موضعی هستند. این نوع درمان سرطان را در پستان تخریب و یا نابود می کند . زمانی که سرطان پستان به قسمت های دیگر بدن گسترش می یابد، از درمان موضعی جهت مهار بیماری در این مناطق خاص استفاده می کنند.
    درمان سیستمیک (عمومی) : شیمی درمانی، هورمون درمانی و درمان بیولوژیک، درمان های سیستمیک هستند. در این نوع درمان، موادی وارد جریان خون می شوند و سرطان را در سرتاسر بدن مهار و یا تخریب می کنند. برخی از زنانی که سرطان پستان دارند، درمان سیستمیک می شوند تا قبل از جراحی یا پرتودرمانی، تومور کوچک شود. برخی دیگر پس از جراحی یا پرتودرمانی، درمان سیستمیک می شوند تا از بازگشت دوباره سرطان جلوگیری شود. از درمان سیستمیک برای سرطان هایی که در بدن گسترش یافته اند استفاده می کنند.
از آنجا که سرطان اغلب بافت ها و سلول های سالم را نابود می کند، بروز عوارض جانبی شایع است.
عوارض جانبی اساساً به نوع درمان و مدت آن بستگی دارد و برای همة زنان یکسان نیست و در طول مدت درمان، معمولاً دستخوش تغییر می شوند.
قبل از شروع درمان، تیم درمانی عوارض جانبی احتمالی را برای شما توضیح خواهند داد و راه هایی برای کنار آمدن با آنها به شما ارائه می دهند. پایگاه علمی، پزشکی و آموزشی مؤسسة تحقیقات، آموزش پیشگیری سرطان مقاله های سودمندی برای درمان سرطان و کنار آمدن با عوارض جانبی آن دارد. این مقاله ها شامل «پرتودرمانی و شما (پشتیبانی از بیماران مبتلا به سرطان)»، «شما و شیمی درمانی»، «درمان زیست شناختی» و «راهنمایی های خوردن برای بیماران سرطانی (قبل، در طول و بعد از درمان)» است.
در هر مرحله ای از بیماری، مراقبت هایی وجود دارد که به کمک آن می توان درد و نشانه های دیگر را مهار کرد، از عوارض جانبی درمان رها شد و نگرانی های روحی را هم کم کرد.
همچنین شاید بخواهید درباره شرکت در پژوهش های بالینی ـ مطالعة تحقیقاتی در مورد شیوه های جدید درمان ـ با پزشکتان صحبت کنید.
سؤالاتی که می توانید پیش از شروع درمان از پزشک بپرسید :

    قسمت گیرندۀ هورمون چه چیزی را نشان داد؟ آزمایش های دیگر چطور؟
    آیا هیچ یک از غدد لنفاوی علائم سرطان را نشان می دهند؟
    بیماری در چه مرحله ای است؟ آیا سرطان گسترش یافته است؟
    هدف از درمان چیست؟ روش درمانی مناسب من کدام است؟ شما کدام را به من توصیه می کنید؟
    فواید احتمالی هر درمان چیست؟
    احتمال خطر یا عارضۀ جانبی احتمالی هر درمان چیست؟ چگونه می توان عوارض جانبی را مهار کرد؟
    چطور می توانم برای درمان آماده شوم؟
    آیا لازم است که در بیمارستان بمانم؟ در این صورت، برای چه مدت؟
    درمان چه قدر هزینه دارد؟ آیا بیمه این هزینه را می دهد؟
    درمان چگونه فعالیت های طبیعی من را تحت تأثیر قرار خواهد داد؟
    آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

جراحی

جراحی رایج ترین شیوۀ درمان سرطان پستان است. انواع مختلف جراحی وجود دارد. پزشک هرکدام از انواع جراحی را برایتان توضیح می دهد و در مورد فواید و خطرات احتمالی هر کدام شرح می دهد و آنها را با هم مقایسه می کند و همچنین توضیح می دهد که هر کدام از آنها چطور ظاهر شما را تغییر خواهد داد.

    جراحی حفظ پستان (Breast-sparing Surgery) :در این جراحی سرطان را برمی دارند، ولی پستان باقی می ماند. به این جراحی همچنین، جراحی نگهدارندۀ پستان، توده برداری، برداشتن قطعه ای پستان، برداشتن ناکامل پستان هم می گویند. گاهی نمونه برداری کامل کار توده برداری را می کند چون جراح کل توده را برمی دارد.
در این نوع جراحی، جراح برش جداگانه ای انجام می دهد و اغلب غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی دارند. به این کار، تشریح غدد لنفاوی زیر بغل می گویند. این شیوه نشان می دهد که سلول های سرطانی وارد غدد لنفاوی شده اند یا نه.
پس از این نوع جراحی (حفظ پستان) پستان بیماران را اکثراً پرتودرمانی پستان می کنند. این درمان سلول های سرطانی را که احیاناً در پستان باقی ماند ه اند، نابود می کند.

    برداشتن پستان (Mastectomy) :
در این جراحی پستان را برمی دارند (و یا حتی الامکان بافت را هم برمی دارند). در بیش تر موارد، جراح، غدد لنفاوی زیر بغل را نیز برمی دارد. برخی از بیماران بعد از جراحی پرتودرمانی می شوند.
مطالعات نشان می دهد که میزان موفقیت جراحی نگهدارندۀ پستان (همراه با پرتودرمانی)، و پستان برداری در مراحل اول و دوم سرطان پستان یکسان است.
نمونه برداری غدة لنفاوی نگهبان:شیوه ای تازه برای بررسی سلول های سرطانی در غدد لنفاوی است. جراح تعداد کمی از غدد لنفاوی را برمی دارد، به نحوی که موجب عوارض جانبی کم تری شود. اگر پزشک در غدد زیر بغل سلول های سرطانی بیابد، معمولاً غدد لنفاوی زیر بغل تشریح می شود.مطالعات درباره نمونه برداری غدد لنفاوی محافظ در دست انجام است. این مطالعات آثار دائمی برداشتن تعداد اندکی از غدد لنفاوی را بررسی می کند.
در جراحی نگهدارندۀ پستان، جراح تومور و مقداری از بافت اطراف آن را برمی دارد. جراح احیاناً غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی دارد. جراح گاهی مقداری از پوشش عضلات قفسۀ سینۀ زیر تومور را هم برمی دارد.
در پستان برداری کامل (ساده) جراح تمام پستان را بر می دارد. تعدادی از غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی دارند.
در برداشتن تعدیل شده کامل پستان (modified radical mastectomy) جراح همة پستان و اکثر و یا همۀ غدد لنفاوی زیر بغل را برمی دارد. اغلب، لایۀ پوشانندۀ عضلات قفسة سینه را هم برمی دارند. شاید هم قسمت کوچکی از عضلات قفسۀ سینه را هم جهت دسترسی آسان تر برای برداشتن غدد لنفاوی بردارند.
شاید شما بازسازی پستان را انتخاب کنید. این عمل در واقع جراحی ترمیمی جهت بازسازی مجدد شکل پستان است. این جراحی گاهی همزمان با پستان برداری و یا دیرتر انجام می شود. اگر تمایل به بازسازی دارید، بهتر است قبل از عمل پستان برداری ، با یک جراح پلاستیک (ترمیمی) مشورت کنید. اطلاعات بیش تر در قسمت بازسازی پستان موجود است.
 زمان بهبودی بعد از جراحی در هر بیمار متفاوت است. جراحی موجب درد و سختی می شود. درمان دارویی به مهار درد کمک می کند. قبل از جراحی باید دربارۀ برنامۀ کاهش درد با پزشک یا پرستارتان مشورت کنید. اگر بعد از جراحی به مسکن قوی تری احتیاج داشته باشید، پزشک برنامه را با نیاز شما تنظیم می کند. در هر نوع دیگری از جراحی نیز احتمال عفونت، خونریزی یا مشکلات دیگر وجود دارد. در این صورت، باید فوراً آن را با درمانگرتان در میان بگذارید. در صورتی که یک و یا هر دو پستان شما را برداشته باشند، بعید نیست احساس عدم تعادل کنید. این مسئله در صورتی که پستان های شما بزرگ بوده باشند، بیش تر حس خواهد شد. این عدم تعادل موجب درد و ناراحتی در گردن و کمر می شود. همچنین، پوست ناحیه ای که پستان برداشته شده، بعید نیست سفت و سخت شود؛ یا شانه ها و بازوهای شما هم دچار گرفتگی و ضعف شود. این مشکلات معمولاً به مرور زمان از بین می روند. پزشک، پرستار و فیزیوتراپیست معمولاً جهت بازگشت تحرک و قوت در شانه ها و بازوها، ورزش هایی را به شما پیشنهاد می کنند. ورزش همچنین موجب کاهش درد و گرفتگی می شود. ممکن است چند روز بعد از جراحی قادر باشید تمرین ها و ورزش های سبکی را شروع کنید.
اگر در طول جراحی رشته های عصبی قطع یا دچار آسیب شده باشند، احتمال دارد که احساس کرختی و سوزش در قفسۀ سینه، زیربغل، شانه و روی بازو داشته باشید. این احساس معمولاً طی چند هفته و یا چند ماه پس از جراحی از بین می رود اما در برخی از زنان احساس کرختی بر جا می ماند.
برداشتن غدد لنفاوی زیر بغل گردش جریان لنف را کند می کند. این مایع در بازو و دست شما تجمع می کند و موجب تورم می شود. این تورم، «لنف ادم» است. لنف ادم بلافاصله پس از جراحی یا ماه ها و سال ها بعد از آن رخ می دهد.
باید تا آخر عمر از دست و بازوی سمت درمان شده محافظت کنید :
    از پوشیدن لباس های تنگ یا جواهرات بر بازوی درگیر، اجتناب کنید.
    کیف یا چمدانتان را با دست دیگر حمل کنید.
    هنگام اپیلاسیون زیر بغل، برای جلوگیری از بریدن از وسایل الکتریکی استفاده کنید.
    از بازوی دیگر جهت تزریقات، آزمایش خون و گرفتن فشار خون استفاده کنید.
    هنگام باغبانی و استفاده از شوینده های قوی، برای محافظت از دستتان از دستکش استفاده کنید.
    هنگام مانیکور کردن مراقب باشید که دستتان را نبرید.
    از سوختگی و در معرض آفتاب بودن و برنزه کردن دست و یا بازوی درگیرتان، اجتناب کنید.
    باید از پزشکتان دربارة چگونگی برخورد با بریدگی ها، سوختگی ها، گزش حشرات یا جراحت های دیگر در بازو و دستتان، بپرسید. اگر دست یا بازویتان هم جراحت برداشت و یا متورم، قرمز و داغ شد، باید با پزشکتان تماس بگیرید.
اگر لنف ادم اتفاق افتاد، معمولاً پزشک به شما توصیه می کند که حتی الامکان بازویتان را به سمت بالای قلبتان بلند کنید. تمرینات و ورزش های دست و بازو را به شما آموزش می دهد. بعضی از زنانی که دچار لنف ادم هستند، از یک آستین پلاستیکی برای بهبود جریان لنف استفاده می کنند. درمان دارویی، درناژ دستی لنف (ماساژ)، یا استفاده از وسایلی که به آرامی بازو را کمپرس کند هم معمولاً مفید است.
همچنین ممکن است شما را به فیزیوتراپیست یا متخصص دیگری معرفی کنند.
مواردی که می توانید پیش از جراحی از پزشک بپرسید :
    چه نوع جراحی مناسب من است؟ آیا من جراحی نگهدارندۀ پستان می شوم؟ چه نوع جراحی را به من توصیه می کنید؟ چرا؟
    غدد لنفاوی من را برمی دارند ؟ چه تعدادی؟ چرا؟
    چه احساسی بعد از جراحی خواهم داشت؟ آیا در بیمارستان بستری می شوم؟
    کسی شیوۀ مراقبت از خودم و محل جراحی را پس از رفتن به خانه به من آموزش خواهد داد؟
    محل جوشگاه کجاست؟ چگونه به نظر می رسد؟
    اگر تصمیم بگیرم جراحی پلاستیک برای بازسازی پستان داشته باشم، چگونه و چه وقت باید انجام شود؟ آیا جراح پلاستیک خاصی را به من معرفی می کنید؟
    آیا باید برای بازگشت تحرک و نیرو به بازوها و شانه هایم تمرین های خاصی را انجام دهم؟ آیا فیزیوتراپیست یا پرستار نحوۀ انجام تمرین ها را به من آموزش خواهد داد؟
    کسی هست که این جراحی را انجام داده باشد تا من بتوانم با او صحبت کنم؟

پرتودرمانی

در پرتودرمانی (که به آن رادیوتراپی هم می گویند) از امواج با سطح بالای انرژی برای نابودی سلول های سرطانی استفاده می کنند. اکثر زنان پس از جراحی نگهدارندۀ پستان پرتودرمانی می شوند. بعضی از زنان پس از پستان برداری هم پرتودرمانی می شوند. درمان به اندازۀ تومور و عوامل دیگر بستگی دارد. پرتودرمانی سلول های سرطانی پستان را که شاید در ناحیه باقی مانده باشند، تخریب می کند. برخی از بیماران برای تخریب سلول های سرطانی و تحلیل تومور، پیش از جراحی پرتودرمانی می شوند. زمانی که تومور بزرگ و یا برداشتن آن سخت باشد، پزشک از این شیوه استفاده می کند. برخی زنان نیز پیش از جراحی هورمون درمانی و یا شیمی درمانی می شوند.

پزشکان جهت درمان سرطان پستان از دو نوع پرتودرمانی استفاده می کنند. برخی زنان از هر دو نوع استفاده می کنند.

    پرتودرمانی خارجی (External radiation) :امواج رادیویی از ماشین بزرگی خارج از بدن تولید می شود. اکثر زنان برای درمان به کلینیک یا بیمارستان می روند. درمان معمولاً 5 روز در هفته و طی چند هفته انجام می شوند.
    پرتودرمانی به روش کاشتی (implant radiation) : محفظه های پلاستیکی نازکی را که حاوی مواد رادیواکتیو هستند، مستقیماً داخل پستان کار می گذارند. کاشت ها (ایمپلنت ها) چندین روز در محل باقی می مانند. تا زمانی که بیمار کاشت ها را در بدن دارد، در بیمارستان بستری می ماند. پیش از مرخصی از بیمارستان، کاشت ها (ایمپلنت ها) را خارج می کنند.
عوارض جانبی اساساً بستگی به نوع و میزان پرتودرمانی و همچنین قسمتی از بدن دارد که درمان می شود. به طور معمول، پوست ناحیه ای که درمان می شود، قرمز، خشک، حساس و می خارد. پستان شما شاید سنگین و سفت شود. به مرور این مشکلات برطرف می شوند. نزدیک مراحل پایان درمان، پوست شما مرطوب خواهد شد. در معرض هوا گذاشتن این ناحیه تا حد امکان، به درمان پوست کمک خواهد کرد. سوتین و برخی انواع دیگری از لباس گاه موجب اصطکاک با پوست و ایجاد درد می شود. در خلال این مدت، از لباس های پنبه ای نرم و آزاد استفاده کنید. کرم های ملایم مراقبت از پوست نیز مهم است. پیش از استفاده از هرگونه عطر، و یا کرم بر ناحیۀ درمان شده بهتر است با پزشک مشورت کنید. آثار پرتودرمانی بر پوست از بین خواهد رفت. پس از خاتمۀ درمان، ناحیۀ تحت درمان به تدریج خوب می شود ولی به هرحال شاید تغییری دائمی در رنگ پوست ایجاد شود.
بعید نیست در خلال پرتودرمانی، به ویژه در هفته های انتهایی درمان، خسته شوید. استراحت مهم است اما پزشکان معمولاً به بیماران نصیحت می کنند که تا حد امکان فعال باقی بمانند.
اگرچه عوارض جانبی پرتودرمانی نگران کننده اند، پزشک معمولاً آنها را از بین می برد.

مواردی که می توانید پیش از رادیودرمانی از پزشک بپرسید:

    پرتودرمانی چطور انجام خواهد شد؟
    درمان چه زمانی شروع می شود؟ چه زمانی تمام می شود؟ هر چند وقت یک بار باید درمان شوم؟
    چه احساسی در طول درمان خواهم داشت؟ آیا قادر خواهم بود درمان را خودم ادامه بدهم و یا آن را متوقف کنم؟
    چه کاری می توانم قبل، بعد و در طول درمان برای مراقبت از خودم انجام دهم؟
    درمان بر پوست من تأثیر خواهد گذاشت؟
    قفسۀ سینۀ من پس از درمان چطور به نظر می رسد؟
    آیا عوارض طولانی مدت وجود خواهد داشت؟
    چه قدر احتمال دارد که سرطان به پستان من بازگردد؟
    هر چند وقت یک بار معاینه های دوره ای باید انجام دهم؟

شیمی درمانی
در شیمی درمانی از داروهای ضد سرطان برای نابودی سلول های سرطانی استفاده می کنند و برای سرطان پستان معمولاً از ترکیبی از دارو ها استفاده می کنند. این داروها به صورت قرص یا از طریق تزریق درون وریدی (IV) داده می شوند. در هر دو روش، دارو وارد گردش خون می شود و سراسر بدن را طی می کند.
بعضی از زنانی که سرطان پستان دارند، در بخشی از بیمارستان، مطب دکتر یا خانه شیمی درمانی می شوند؛ بعضی دیگر هم باید در طول درمان در بیمارستان بستری بمانند.
عوارض جانبی اساساً به داروهای خاص و میزان تجویز آن بستگی دارد. داروها بر سلول های سرطانی و سلول های دیگری که به سرعت تقسیم می شوند، اثر می گذارند.

    گلبول های خونی : این گلبول ها با عفونت می جنگند، موجب می شوند که خون لخته شود و اکسیژن را به تمام قسمت های بدن می رسانند. هنگامی که داروها بر گلبول های خونی اثر می کنند، احتمال عفونت، کوفتگی یا خونریزی، ضعف و خستگی بیش تر می شود. برخی زنان سال ها پس از شیمی درمانی دچار سرطان خون(لوسمی) می شوند.
    سلول های ریشۀ مو : شیمی درمانی معمولاً موجب ریزش مو می شود. موی شما مجدداً در خواهد آمد ولی ممکن است رنگ و بافت آن کمی فرق کند.
    سلول های پوشانندۀ دستگاه گوارش : شیمی درمانی معمولاً موجب کاهش اشتها، تهوع و استفراغ، اسهال یا زخم های دهان و لب می شود.
پزشک راه هایی را جهت مهار بسیاری از این عوارض جانبی به شما پیشنهاد می کند.
برخی داروهایی که برای سرطان پستان مصرف می شوند، موجب کرختی یا سوزش در دست و پا می شوند. این مشکلات معمولاً پس از اتمام درمان برطرف می شوند اما مشکلات دیگر شاید برطرف نشوند. در بعضی از زنان داروهایی که برای سرطان پستان مصرف می شوند، موجب ضعیف شدن قلب می شوند.
همچنین برخی داروهای ضد سرطان می توانند موجب تخریب تخمدان شوند و تخمدان احتمالاً تولید هورمون را متوقف می کند. شاید شاهد نشانه های یائسگی باشید، که شامل خشکی واژن و گر گرفتگی است. دورۀ قاعدگی شما هم ممکن است دیگر منظم نباشد و یا متوقف شود. برخی زنان هم نازا می شوند (باردار نمی شوند) و بعید نیست این ناباروری برای خانم های بالای 35 سال دائمی شود.
از سوی دیگر، احتمال دارد طی شیمی درمانی بارور باقی بمانید و توانایی باردار شدن خود را از دست ندهید. آثار شیمی درمانی بر کودک به دنیا نیامده هنوز ناشناخته است. در مورد مهار بارداری باید پیش از شروع درمان با پزشک صحبت کنید.

هورمون درمانی
برخی تومورهای پستان برای رشد نیاز به هورمون دارند. هورمون درمانی نمی گذارد سلول های سرطانی هورمون های طبیعی مورد نیاز خود را دریافت کنند. این هورمون ها استروژن و پروژسترون هستند. اگر تومور پستان گیرندۀ هورمونی داشته باشد، در آزمایشگاه مشخص می شود و در این صورت، باید هورمون درمانی شوید.
در این موارد، از دارو یا جراحی استفاده می شود :

    داروها: گاهی پزشک دارویی را تجویز می کند تا از فعالیت هورمون های طبیعی جلوگیری کند. یکی از این داروها تاموکسیفن است که بازدارندۀ استروژن است. نوع دیگری از داروها هم در بدن هورمون زنانۀ استرادیول تولید می کند. استرودیول، نوعی استروژن و مهار کنندۀ آروماتاز است. اگر هنوز یائسه نشده باشید، پزشک دارویی هم تجویز می کند تا تخمدان استروژن ترشح نکند.
    جراحی: اگر یائسه نشده باشید، شاید جهت برداشتن تخمدان جراحی شوید. تخمدان منبع اصلی استروژن بدن است. زنی که یائسه شده باشد، نیازی به جراحی ندارد. تخمدان پس از یائسگی فقط میزان اندکی استروژن تولید می کند.
عوارض جانبی هورمون درمانی به طور گسترده ای به نوع دارو و نوع درمان بستگی دارد. تاموکسیفن رایج ترین درمان هورمونی است. به طور کلی، آثار تاموکسیفن شبیه عوارض یائسگی است. شایع ترین نشانه ها گر گرفتگی و ترشح واژن است. عوارض جانبی دیگر آن، قاعدگی های نامنظم، سردرد، خستگی، تهوع، استفراغ، خشکی یا خارش واژن، آسیب و تحریک پوست اطراف واژن و بثورات پوستی است. البته همه زنانی که تاموکسیفن مصرف می کنند، این عوارض جانبی را نخواهند داشت.
گاه زنی در حین استفاده از تاموکسیفن باردار می شود. تاموکسیفن بعید نیست به کودک به دنیا نیامده آسیب برساند. اگر هنوز پریود می شوید، باید در مورد مهار بارداری با پزشک خود مشورت کنید.
عوارض جانبی وخیم تاموکسیفن نادر است اما به هر حال موجب لخته شدن خون در عروق سیاهرگی می شود. لختۀ خون اغلب در ساق ها و شش ها شکل می گیرد. در این موارد خطر سکته قلبی در زنان اندکی افزایش می یابد.
تاموکسیفن همچنین در مواردی باعث بروز سرطان رحم می شود. در صورت استفاده از تاموکسیفن باید معاینات لگنی منظم صورت بگیرد و باید هر نوع خونریزی غیر معمول واژنی بین معاینه ها را به پزشکتان گزاش دهید.
به محض برداشتن تخمدان ، یائسگی اتفاق می افتد و عوارض جانبی آن اغلب شدیدتر از یائسگی طبیعی است. درمانگر روش هایی برای مقابله با این عوارض را به شما ارائه می دهد.

درمان بیولوژیک :
درمان بیولوژیک به دستگاه ایمنی بدن برای مقابله با سرطان کمک می کند؛ دستگاه ایمنی، دفاع طبیعی بدن در برابر بیماری است.
برخی از زنانی که سرطان پستان گسترش یافته (متاستاتیک) دارند، با هرسپتین (®Herception) درمان بیولوژیکی تراتستوزوماب (trastuzumab) می شوند که نوعی پادتن (آنتی بادی) تک دودمانی است. این پادتن را در آزمایشگاه می سازند و به سلول های سرطانی متصل می شود.
هرسپین به بیمارانی داده می شود که تست های آزمایشگاهی آنها تومور پستانی را با مقادیر زیادی از نوعی پروتئین خاص به نام HER2 نشان می دهد. با جلوگیری از تولید HER2 ، رشد سلول های سرطانی کند و یا متوقف می شود.
هرسپین به صورت وریدی تزریق می شود و ممکن است به تنهایی و یا همراه با شیمی درمانی مورد استفاده قرار گیرد.
شایع ترین عوارض جانبی هرسپین در فردی که برای بار اول آن را دریافت می کند تب و لرز است. برخی زنان درد، ضعف، تهوع، استفراغ، اسهال، سردرد، سختی در تنفس، یا بثورات هم خواهند داشت. این عوارض جانبی معمولاً پس از اولین درمان ملایم تر می شوند.
هرسپتین ممکن است موجب آسیب قلبی هم بشود. این امر گاه به ضعف قلبی منتهی می شود. هرسپتین ممکن است بر ریه ها نیز تأثیر بگذارد و گاهی به دشواری تنفس منجر شود به نحوی که بلافاصله به پزشک نیاز باشد. پزشک قبل از شروع استفاده شما از هرسپتین، قلب و ریه های شما را معاینه خواهد کرد و در طول درمان مراقب علائم مشکلات ریوی خواهد بود.